Το Δικό Μου Ταξίδι
Όταν για τον αγαπημένο σου πατέρα τα πράγματα είναι
δύσκολα. Όταν όλοι οι «ειδικοί» σου τα παρουσιάζουν αρνητικά, άσχημα, με ημερομηνίες λήξεως. Ακόμα και όταν κάποιος σου πει κάτι θετικό εσύ φυσικά, σύμφωνα με το κλίμα, θα σκεφτείς… 'παρηγοριά στον άρρωστο'. Πουθενά ελπίδα, μόνο απόγνωση. Θυμώνεις, στεναχωριέσαι, απελπίζεσαι και απλά συνεχίζεις να ζεις μηχανικά. Η θλίψη σε κυριαρχεί και παρόλο που νομίζεις ότι την κρύβεις, αντιθέτως άθελα σου, την μεταδίδεις στους γύρω σου και κυρίως στην οικογένεια σου.
Εκεί που όλα αυτά συμβαίνουν στη ζωή σου, ξαφνικά βλέπεις τον «παθών» να αλλάζει πορεία πλεύσης. Να μην ακολουθεί την φθίνουσα δική σου. Το φτωχό σου το μυαλό βέβαια διερωτάται: «τι έγινε αντικαταθλιπτικά πήρε;» Γρήγορα όμως συνειδητοποιείς ότι τα αντικαταθλιπτικά δεν σε κάνουν να περπατάς σε πάρκα, να κολυμπάς, να κάνεις υγιεινή διατροφή να απολαμβάνεις αυτά που σου αρέσουν και να βάζεις στην άκρη όλα αυτά που σε δυσαρεστούν!!!
Στο ραντεβού με τον γιατρό για άλλη μια φορά μας ανακοινώνεται ότι οι μεταστάσεις μεγαλώνουν. Η μόνη διέξοδος και πάλι η χημειοθεραπεία. Χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Στο δρόμο προς το σπίτι, με κόπο προσπαθώ να συγκρατήσω τα δάκρυα στα μάτια μου. Ψάχνω κάτι να πω ένα ενθαρρυντικό λόγο αλλά τίποτα...Η έκπληξη μου μεγαλώνει όταν μου ζητά να τον αφήσω στο πάρκο να περπατήσει γιατί θα νυχτώσει...Τον βλέπω να φεύγει χαρωπό και αναρωτιέμαι αν κατάλαβε τι του συμβαίνει. Οδηγώ, σταματώ στην άκρη, κλαίω, εκνευρίζομαι και τα σενάρια που οδηγούν στο τέλος του δίνουν και παίρνουν στο μυαλό μου.
Το βράδυ δέχομαι ένα τηλεφώνημα από τον πατέρα μου. Δεν μπορώ παρά να παραθέσω τον διάλογο:
- Αγάπη μου θέλω μια χάρη από σένα
- Ότι θέλεις μπαμπά ( θα μου ζητήσει να πάμε σε άλλο γιατρό για δεύτερη γνώμη σκέφτομαι)
- Ξέρεις ότι εδώ και μερικούς μήνες κάνω θεραπεία Μπένεντζον…
- Ναι, μου το ανέφερες
- Αγάπη μου έχεις φορτωθεί πολλά τελευταία και σε βλέπω πολύ στεναχωρημένη. Θα ήθελα να ξεκινήσεις και εσύ αυτή τη θεραπεία. Θα σε βοηθήσει πολύ, εγώ νιώθω πολύ καλύτερα. Έχω στόχους, σκοπό στη ζωή μου. Θέλω να ζήσω για μένα, για σας, για τα εγγόνια μου.
- Μα…δεν έχω χρόνο με τα παιδιά μπαμπά και τα λεφτά…
- Όταν υπάρχει θέληση, χρόνος βρίσκεται και τα λεφτά μην σε νοιάζει θα τα πληρώσω εγώ. Πάρε το τηλέφωνο, σκέψου το και αποφάσισε.
Συνειδητοποιώ ότι η αλλαγή του πατέρα μου ξεκίνησε όταν άρχισε τη θεραπεία Μπένεντζον. Το έβλεπα μπροστά μου να γίνεται και ίσως δεν ήθελα να το πιστέψω. Ήμουν άλλωστε τόσο απασχολημένη με τις μαύρες σκέψεις μου.
Τηλεφώνησα, έκλεισα ραντεβού, πήγα. Στην αρχή τόσο διστακτική, καχύποπτη, αρνητική. Πολλές φορές αναρωτήθηκα τι κάνω και αν χάνω το χρόνο μου. Άλλες τόσες σκέφτηκα να πάρω τηλέφωνο και να διακόψω. Όμως κάτι μέσα μου με έσπρωχνε να συνεχίσω. Μια σχέση εμπιστοσύνης άρχισε να χτίζεται με τη θεραπεύτρια μου. Ανυπομονούσα να πάω. Άρχισα να βλέπω τα πράγματα διαφορετικά. Να ξεφορτώνω το μυαλό και το σώμα μου από όλες αυτές τις τοξικές σκέψεις. Να ακούω, να αφουγκράζομαι, να σιωπώ. Να αγαπώ τον εαυτό μου, να θέτω τα όρια μου και να μην αφήνω ανεπιθύμητους να τα ξεπερνούν.
Το ταξίδι μου συνεχίζεται και ασφαλώς η ζωή μου δεν είναι σπαρμένη με ροδοπέταλα. Φεύγει ο αγαπημένος μου πατέρας. Η έφηβη κόρη μου μελαγχολεί επηρεαζόμενη από τη δική μου θλίψη, ο γιος μου χρειάζεται για όλα απαντήσεις, η μητέρα μου προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, ο αγαπημένος μου σύζυγος στέκεται δίπλα μου αλλά ταυτόχρονα χρειάζεται τη δική μου δύναμη να συνεχίσει να ονειρεύεται..
Αυτή τη φορά, έχω δίπλα μου τον «φύλακα άγγελο μου». Να με στηρίζει πάντοτε χωρίς να με νταντεύει, να με βοηθά να βγω από το βούρκο μου χωρίς να με τραβά με το ζόρι. Να μου λέει κατάμουτρα τις αλήθειες, να ξέρει τι σκέφτομαι και τι περνώ χωρίς να χρειάζεται να τα πω με λέξεις...
Τώρα πια είμαι μια εκπαιδευόμενη Μπενεντζονιανή θεραπεύτρια. Αλήθεια από όλες τις σπουδές που έχω κάνει γι’ αυτήν νιώθω πιο περήφανη. Μπαίνω σε μια ομάδα με άλλους εκπαιδευόμενους. Με τα παιδιά γνωριζόμαστε και παρακολουθούμε σεμινάρια στο Κέντρο Μπένεντζον από τον ίδιο τον Δρ. Μπένεντζον και από πολλούς λαμπρούς επιστήμονες από το εξωτερικό. Με τους «συνταξιδιώτες» μου ξεκινά μια απερίγραπτη σχέση. Μοιραζόμαστε κομμάτια της ζωής μας που ίσως κανείς άλλος δεν γνωρίζει. Νιώθω μεγάλη αγάπη για τον καθένα ξεχωριστά. Η καθαρότητα, η ηθική, η πάλη για την καθημερινότητα είναι ξεκάθαρη στα μάτια όλων. Ο καθένας κουβαλά την δική του ξεχωριστή ιστορία και παρόλα αυτά νιώθω ότι έχουμε πολλά κοινά. Η εμβάθυνση μου συνεχίζεται με την θεραπεύτρια μου. Μπορεί να μην κατάφερα να ακολουθήσω στην τελική εξέταση την ομάδα μου, λόγω άλλων προτεραιοτήτων, συνεχίζω όμως ακάθεκτη τον προορισμό μου προς την Ιθάκη…
Κάνοντας αυτή την αναδρομή, σκέφτομαι ότι είμαι πολύ τυχερή που επέλεξα την πορεία αυτή γιατί μου έδωσε φτερά να πετάξω, να ονειρεύομαι και να ελπίζω. Η Θεραπεία Μπένεντζον με έχει βοηθήσει και με βοηθά να αντεπεξέρχομαι και να αγωνίζομαι. Σαν μητέρα εύχομαι, από τα βάθη της ψυχής μου, να καταφέρω να εμπνεύσω τα παιδιά μου να γίνουν καλοί άνθρωποι και να κατακτήσουν τα όνειρα τους. Εύχομαι ακόμα και ελπίζω να μπορέσω να αποκτήσω τα εφόδια, να βοηθήσω και εγώ άλλους ανθρώπους να αγωνίζονται.
Ευχαριστώ την θεραπεύτρια-εκπαιδεύτρια μου που πίστεψε και πιστεύει σε μένα. Αυτήν που βρήκε την λάμψη και ας την είχα κρύψει πολύ βαθιά μέσα μου. Το μεγάλο ευχαριστώ το χρωστάω σε αυτόν που οφείλω την ύπαρξη μου. Σε σένα μπαμπά μου που τώρα πια σε σκέφτομαι με αγάπη και νοσταλγία και όχι με θλίψη. Σε εσένα που ήσουν πάντοτε πολύ πιο προχωρημένος από την εποχή σου. Σε εσένα που πάλεψες με αξιοπρέπεια και ζήλο μέχρι την τελευταία στιγμή. Σε ευχαριστώ για όλα…
